Golfen in Kralingen, zomer 2021

GOLFEN IN KRALINGEN Zomer 2021 31 ‘Ik was 10 jaar en jij 8 toen we voor het eerst op deze golfclub kwamen. We woonden op de Korte Kade. Een kostganger van onze oomwas hier uitbater. We deden soms een klusje voor hem en van het een kwam het ander.’ Het ander heeft geleid tot ruim 60 jaar betrokkenheid bij Golfbaan Kralingen. De gebroeders Piet-Jan en Kees van Baaren kennen de baan als geen ander. Nog steeds komen ze elk weekend naar de baan om ‘een oogje in het zeil te houden’. BEGONNEN ALS BALLENJONGEN De broers zijn allebei op 21 maart geboren, Piet-Jan in 1944 en Kees in 1951. Beide broers begonnen hun golfcarrière als ballenjongen. Piet-Jan: ‘Wij werden te werk gesteld door Bertus Koudijs, de pro destijds. Na afloop van de lessen moesten de ballen worden geraapt. Dat deed ik na school en dan kreeg ik een gulden. Dat was best veel geld toen. Op een gegeven moment werden we caddie.’ Kees: ‘Piet-Jan begon daarmee op z’n 13 e of 14 e , maar ik was pas 12 jaar oud. Op de plaats van het parkeerterrein stond een oude keet. Er waren zo’n twaalf caddies en dan zaten we daar te wachten tot we gekozen werden. Dat leverde bijna niets op, maar na afloop kregen we altijd een glaasje limonade. Natuurlijk mochten we het clubhuis niet in. Bij de achterdeur van de keuken mochten we ons drankje afhalen. Ik weet nog precies met welke familie ik de eerste keer de baan in ging. Toentertijd speelden hier de grote havenbaronnen. Met een beetje geluk werd je vaste caddie. Ook ging ik mee naar de driving range en kreeg dan een helmpje op. Dan moest ik in het veld bij wijze van spreken de ballen opvangen en weer terugbrengen.’ ONDERLINGEWEDSTRIJDJES Piet-Jan: ‘Op zondag mochten wij zelf spelen mits we vóór negen uur de baan uit waren. We hadden een klein tasje met een paar oude clubjes en dan konden we snel een rondje lopen. We hadden geen les, we deden maar wat en keken de kunst af. Maar we leerden snel en uiteindelijk werden we best goed.’ Kees: ‘We speelden ook onderlinge wedstrijdjes, 3 x 3. Het was dan de bedoeling om in een ronde drie maal een hole in drie slagen te spelen. Als dat lukte kreeg je een pakje sigaretten.’ Kees kijkt naar Piet-Jan: ‘Als jouw sigaretten op waren, dan had je opvallend vaak een 3 x 3.’ Piet-Jan: ‘Later kwamen er ook landelijke caddiewedstrijden. Daarvoor werden we uitgenodigd. Dan gingen de leden met de pet rond en gingen we er met z’n allen in een busje heen. Soms organiseerden besturen van clubs de wedstrijden. Zo is de Prins Clausbeker ontstaan. Die wedstrijd was toen alleen voor caddies. We waren in die tijd natuurlijk geen lid van de club. De club was besloten. Pas in 1982 konden we lid worden. Daarvoor speelden we op Kleiburg.’ ‘Gelijk in mijn eerste jaar ben ik golfer van het jaar geworden’ zegt Piet-Jan. ‘Ik ging van hcp 24 naar hcp 12 in één seizoen. Onze kinderen golfden ook en samen wonnen we menig toernooi.’ SPEUREN NAAR VERBETERINGEN De baan heeft in de loop van 60 jaar vele wijzigingen ondergaan. ‘In oktober ging de baan dicht en pas weer op 1 april open, als het kon. Veel prachtige bomen en struiken zijn verdwenen. Als een boom in de weg stond, hup weg er mee. Zo zonde. In onze tijd was de baan een stuk moeilijker. Als je niet recht sloeg, ja pech. Er was een kippenhok op de plaats waar nu de nieuwe loods staat.’ De broers kijken weemoedig voor zich uit. Kees maakte van baanonderhoud zijn beroep. Piet-Jan werkte bij het waterleidingbedrijf van de gemeente Rotterdam. Maar al die jaren deden ze vrijwilligerswerk op golfbaan Kralingen. Ze gaven leiding aan de takkenploeg, overlegden met de baancommissaris. Ze stappen nog elke zaterdag en zondag in een karretje en rijden langs de baan, speurend naar mogelijke verbeteringen. ‘En dat blijven we doen zolang het ons gegeven is. Dit is onze baan.’ Petra Posthuma CADDIËN VOOR EEN GLAASJE PRIK